Ben jij afval of compost? Het is niet bepaald een typische openingszin voor in het café, maar met die nogal directe vraag verwelkomt Loop Biotech, het bedrijf achter de Loop Living Cocoon, wel zijn websitebezoekers. De missie van de TU Delft-start-up is zorgen dat mensen na hun dood iets teruggeven aan de natuur. Hoe? Door begraven te worden in de Loop Living Cocoon.
De YouTube-video die het platform Business Insider in maart 2021 over de Living Cocoon deelde, is al meer dan een miljoen keer bekeken. De duimpjes en lyrische reacties van overwegend Amerikaanse kijkers zijn niet van de lucht. This is exactly what I want for my funeral! Amazing!, schrijft een vrouw. Een andere YouTuber: This is wonderful. Absolutely genius. The body should return to the dust from which it was made, that is the natural way. Hartverwarmende woorden dus, aan het adres van de bedenker.
Ik dacht 'hoe mooi zou het zijn als een doodskist en de overledene niet de aarde vervuilen, maar een bron worden voor nieuw leven?'
Bob HendrikxVan Delft naar Detroit
Die bedenker is Bob Hendrikx (27), geboren en getogen in Eindhoven. Hendrikx wist al vroeg dat hij bouwkunde wilde studeren en deed dit aan de TU Delft. ‘Het bouwproces en de complexiteit daarvan heeft mij altijd gefascineerd. Als jonge jongen ging ik vaak kijken bij bouwprojecten, zoals woontorens.’
Na het afronden van zijn bachelor in 2016 trok Hendrikx met twee studievrienden naar Detroit. Niet als plezierreisje, maar om een huis te kopen. ‘Met zijn drieën kochten we daar van één maand studiefinanciering een vervallen huis om het te verduurzamen. We wilden méér doen dan alleen het afremmen van iets met een negatieve impact: less bad does not mean good. In plaats daarvan wilden we iets bouwen met levende materialen en zo iets goeds doen voor de natuur. Dat hebben we heel serieus uitgewerkt.’ Drie jaar na het project in Detroit was een duurzaam huis ook zijn afstudeerproject.
Als bouwsteen koos Hendrikx voor mycelium, een schimmelnetwerk van paddenstoelen. En dat is ook de basis van de Living Cocoon. Over de aanloop: ‘Ik dacht: hoe mooi zou het zijn als een doodskist en de overledene niet de aarde vervuilen, maar een bron worden voor nieuw leven. Na de begrafenis neemt de Living Cocoon CO2 op. Daarmee wordt het een waardevolle toevoeging aan het ecosysteem. Hoe meer Living Cocoons er in de grond gaan, hoe beter het is voor de aarde.’ Een lichaam dat begraven is in de Living Cocoon, wordt in ongeveer drie jaar gecomposteerd. De Cocoon geeft de menselijke voedingsstoffen op de meest natuurlijke manier terug aan de aarde, terwijl het de grond zuivert. In maximaal 45 dagen wordt de Living Cocoon één met de natuur.
Levende afvalcontainers
Met een traditionele kist duurt dit veel langer. Niet alleen de kist vervuilt het ecosysteem; ook de overledene doet dit, weet Hendrikx. ‘Het is pijnlijk, maar de werkelijkheid is dat we veel chemicaliën in ons hebben. Dat komt door onze huidige leefstijl. Mensen en producenten richten zich minder op fysica en meer op chemica. Sommige mensen dragen protheses of zijn behandeld met chemo. In tandpasta en drinkwater zitten microplastics. Kortom: we zijn levende afvalcontainers. Wanneer we begraven worden, komen al die afvalstoffen in de natuur terecht en daarmee uiteindelijk ook weer in ons drinkwater. Zo houden we een vicieuze cirkel in stand.’
Ik was een beetje bang dat mensen ons concept niet zouden snappen.
Bob HendrikxHet productieproces van de Living Cocoon is bijna een even groot geheim als het recept van Coca-Cola. In de eerdergenoemde video is te zien dat er nat zaagsel aan een klein stukje mycelium wordt toegevoegd. Daarna wordt het geheel rijkelijk besprenkeld met een mysterieuze vloeistof, waarna de substantie in een mal wordt gegoten. ‘Na een tijdje halen we de mal eraf, om een soort huidje te kweken. Zo ontstaat een aaibare doodskist. Het mycelium-organisme doet het werk. Het is een beetje als brood bakken’, aldus Hendrikx.
Tien cameraploegen
Intussen is het een veilige conclusie dat de Living Cocoon aanslaat. ‘De eerste weken na lancering zijn er wel tien cameraploegen bij ons geweest. Elke keer moest ik ons verhaal doen, tot ik er pijn van in mijn kaken kreeg. Maar het is natuurlijk wel mooi! BBC kwam langs en ook The Guardian. Half november waren we nog op CNN en onlangs op ARD. De media pakken het groot op.’
Alle media-attentie heeft nog niet direct geleid tot stijgende verkoopcijfers. ‘We merken dat we de aandacht hebben, maar het is niet zo dat mensen denken: dit is vet, ik moet een Living Cocoon kopen! Voor de mensen die op dat moment een keuze moeten maken, heeft het zeker geholpen. We merken vooral een piek in de seizoenen, wanneer het heel heet of juist heel koud is. De eerste coronagolf had ook invloed. Er is natuurlijk een causaal verband tussen het aantal overlijdens en het aantal verkochte doodskisten.’
Opschalen en professionaliseren
Het uit tien mensen bestaande Loop Biotech, dat onlangs de honderdste Living Cocoon verkocht, is kort geleden verhuisd naar een groter onderkomen op de Delftse campus, vertelt Hendrikx. ‘Dat was hard nodig. Eerst werkten we in hokjes van 20m2. Nu hebben we 1.000 m2 ruimte en kunnen we ons bedrijf goed neerzetten. Opschalen en professionaliseren. We richten ons nu op het verkrijgen van financiering, zodat we een volgende stap kunnen zetten en de Living Cocoon nóg betaalbaarder wordt. De prijs is nu € 1.500,- voor een kist. En voor € 1.250,- koop je een voucher, waardoor je een kist reserveert voor na je overlijden. Daar hebben we er al tientallen van verkocht.’
Uiteindelijk moet de Living Cocoon ook de uitvaartbranche in andere landen in beweging krijgen, is Hendrikx’ ambitie. ‘We willen het groot maken en internationaal de markt op. Er zijn meer organismes dan mycelium waarmee we kunnen werken en we zijn niet gebonden aan een bepaalde vorm. We kunnen verschillende maten en kleuren leveren. Dat gaan we de komende tijd in gang zetten.’
Mooie reacties
De mooie reacties op de Living Cocoon raken de jonge ondernemer. ‘De positiviteit is overweldigend. Ik was een beetje bang dat mensen ons concept niet zouden snappen, maar dat was niet terecht. Het is me duidelijk geworden dat iedereen een bijzondere relatie met de natuur heeft. Ik herinner me de mooie woorden van een vrouw die haar vader had begraven. Hij was een man die graag buiten was, in de natuur. Ze zei dat de geur van mos en de aanwezigheid van dennenappeltjes in de kist haar een fijn, aards gevoel gaf. Het gevoel dat haar vader zo iets kon terugdoen voor de natuur. Dat is een mooie gedachte. Uiteindelijk is het de natuur die ons hier heeft gebracht.’
