Heb je weleens een kop soep besteld na het inladen van een BILLY-boekenkast bij IKEA? Of een worstenbroodje gepakt uit de warmhoudvitrine van een wegrestaurant, om je innerlijke motor draaiende te houden? Die komen uit de keuken van het House of Inclusion. De organisatie waar imperfectie, smaak en talent samenkomen bestaat komende lente één jaar en kan nú al cijfers laten zien om trots op te zijn.
Een bezoek aan het House of Inclusion (HOI) in Veghel is een behoorlijk zintuigelijke ervaring. Zéker in de dagen voor kerst. Al bij de toegangsdeur word je begroet door de vrij duidelijke stem van Mariah Carey die haar wensenlijstje nog maar eens bezingt. Eenmaal binnen krijg je een warm welkom van medewerkers die zichtbaar in hun hum zijn. Voorbij de receptie komt de geur van verse koffie en worstenbroodjes je tegemoet.
Een miljoen worstenbroodjes
Nu zijn gastvrijheid, koffie en worstenbroodjes niet extreem zeldzaam in Brabant. Alleen hebben ze er hier nét wat meer dan het gemiddelde bedrijf dat zijn medewerkers op vrijdag trakteert op een worstenbroodjeslunch. Dat wordt wel duidelijke tijdens een rondleiding door de bakkerij. HOI-manager Eric Habraken laat de zogeheten Zorgbakkerij zien, na het aantrekken van een overschort en haarnetje. ‘Onze bakkers kneden en rollen op jaarbasis een miljoen worstenbroodjes. En we bakken gigantische aantallen koekjes’, zegt hij.
Die baksels eten de mensen van HOI niet allemaal zelf op. De worstenbroodjes liggen bij onder meer Shell-tankstations door het hele land, maar ook in de bedrijfs- en zorgcateringlocaties die Albron exploiteert. Albron nam vorige maand cateraar Hutten over. HOI is in april 2024 ontstaan vanuit Hutten, wat de link verklaart.
‘Iedereen verdient dezelfde kansen’
In de Zorgbakkerij werken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, zoals dat vaak wordt genoemd. Maar Habraken is geen fan van die benaming. ‘Ik benader het liever van de andere kant: de reguliere arbeidsmarkt heeft een afstand tot hén. Wij geloven dat de mens centraal moet staan in een bedrijf. En vinden dat iedereen dezelfde kansen verdient, ongeacht gender, seksuele voorkeur, culturele achtergrond, geloof, niveau, beperking of wat dan ook.’
En dus werken er bij en voor HOI 135 enthousiaste mensen die misschien net een beetje extra zorg of aandacht nodig hebben. Habraken: ‘In onze Verspillingsfabriek bereiden ze lekkere soepen en sauzen van reststroomingrediënten. Zoals paprika’s, pompoenen en uien met een schoonheidsfoutje die anders vernietigd zouden worden. Die gerechten gebruikt Albron en verkopen we aan onder meer IKEA, KLM en hotelketen Stayokay.’
Ze hebben geen afstand tot de arbeidsmarkt; de arbeidsmarkt heeft een afstand tot hen
Eric Habraken
Koffie gezet door Gebaarista’s
Habraken haalt een ander voorbeeld aan: de Sign Language Coffee Bar waar dove HOI-barista’s werken. Hoe dat gaat? ‘Bedrijven met een eigen koffiebar kunnen een speciaal touchscreenscherm bij ons afnemen. Je voert in wat voor koffie je wenst en op het display verschijnt een afbeelding hoe je dat in gebarentaal moet overbrengen aan de barista, die de koffie dan voor je bereidt. We noemen deze mensen Gebaarista’s en we hebben er momenteel 65 in dienst. Mensen mét en zónder gehoorbeperking komen zo met elkaar in contact. Veel Gebaarista’s zijn al uitgegroeid tot een icoon in het kantoor waar ze werken. Daar geniet ik van’, zegt Habraken stralend.
De gastvrije Brabander heeft zijn mensen al grote stappen zien maken. ‘Ze bloeien echt op; het werken geeft ze zelfvertrouwen en zorgt voor voldoening. Ze zijn trots op hun werk. De onderlinge interactie vind ik ook heel mooi om te zien. Vlak voor kerst hebben de Gebaarista’s hun eerste HOI-kerstborrel waar ik ook bij ben. Ik ben wel benieuwd hoe dat eraan toegaat. Aan muziek hebben ze natuurlijk niet zo veel, maar ik zet denk ik toch wat sfeermuziek op voor de mensen die wel kunnen horen’, lacht hij.
Trotsknop
In de gang van het HOI-pand staat een stand met als blikvanger een grote rode knop zoals je die weleens in tv-quizzen ziet. De ‘Trotsspot’ staat erboven. Habraken legt uit wanneer mensen die knop een boks mogen geven. ‘Als iemand die hier werkt ergens trots op is, mag hij of zij op de knop drukken. Dan gaat er een sirene loeien, komt er een fles champagne en spoedt iedereen die hier werkt zich naar deze plek. Vervolgens mag de knopdrukker vertellen waarom hij of zij trots is. Gemiddeld gebeurt dat één keer per maand, om heel uiteenlopende redenen. De mensen die centraal staan binnen HOI gebruiken de knop nog niet zo vaak omdat ze het te spannend vinden, maar wie weet in de toekomst…’
Hoewel hij de knop deze dag niet indrukt, verraadt Habrakens lichaamstaal het duidelijk: hier staat een bijna-veertiger die overduidelijk trots is op zijn mensen en organisatie. ‘En op de route die we hebben afgelegd om te komen waar we nu zijn. Of we onze eindbestemming ooit bereiken weet ik niet. Ik denk eerder dat we altijd onderweg blijven en onze route iedere vijf jaar moeten herijken. Het is niet iets met een kop en een staart, maar een voortdurende expeditie. Wat ons volgende checkpoint is? Ik denk: verder opschalen, zodat we binnen een x-aantal jaar het grootste impactcentrum van Nederland zijn. Zodat we nóg meer mensen kunnen laten opbloeien, en ze het gevoel hebben: ik hoor erbij.’
Advies van Eric Habraken voor een vliegende start
Mogelijk omdat Kerstmis de tijd van het delen is, deelt Habraken nog een tip voor organisaties die ook sociaal-maatschappelijke impact te maken. ‘Zorg dat je meteen vanaf het begin, of zelfs al eerder, strategische partners betrekt. Een soort launching customers, die je dan beloont met prijsvoordeel en/of exclusiviteit. Zulke partijen zijn essentieel om een goede start te kunnen maken – en ja: ik besef dat wij makkelijk praten hebben met eerst Hutten en nu Albron als partner. In het begin wil iedereen met je samenwerken omdat ze duurzaamheid en inclusiviteit sexy vinden. Door al meteen aandacht te besteden aan een sterk en duurzaam netwerk, maak je de beste start en kun je het volhouden.’
